AΡΧΑΙΟΣ ΚΑΙ ΑΡΧΕΓΟΝΟΣ ΤΥΠΟΣ ΜΕΜΦΙΣ ΚΑΙ ΜΙΣΡΑΊΜ
Ύπατος Ιταλικός Βωμός
Η Ι Σ Τ Ο Ρ Ι Α Τ Ο Υ Τ Υ Π Ο Υ
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Ο Τύπος του Μίσραϊμ
Ο Τύπος του Μέμφις
Οι Ενοποιημένοι Τύποι
Επανέναρξη Εργασιών στην Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας
ΕΙΣΑΓΩΓΗ
Το Ανατολικό Τεκτονικό Τάγμα του Αρχαίου και Αρχεγόνου Τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ, ή απλούστερα «Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος Μέμφις και Μίσραϊμ» είναι ένα πνευματόδοξο τεκτονικό σύστημα το οποίο περιέχει και διατηρεί όλα τα επιχειρησιακά θεμέλια των δύο μεγάλων μυητικών διαδρομών, που στο σύνολό των, συνιστούν την μεγάλη Δυτική Μυητική Παράδοση, δηλαδή την Ελληνορωμαϊκή-Μεσογειακή Παράδοση και την Βορειο-Ατλαντική Παράδοση.
Ο Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος Μέμφις και Μίσραϊμ (Α:.Α:.Τ:.Μ:.Μ:.), στην ευρύτερη και πολύπλοκη διάρθρωσή του θεμελιώνει την τυπική του ανάπτυξη ξεκινώντας ήδη από τους τρεις βαθμούς του Κυανού Ελευθέρου Τεκτονισμού (1ος βαθμός: Μαθητής Ελεύθερος Τέκτων, 2ος βαθμός: Εταίρος Ελεύθερος Τέκτων, 3ος βαθμός: Διδάσκαλος Ελεύθερος Τέκτων), των οποίων διατηρεί ακόμη και σήμερα μνήμη και χρήση, γιά να φθάσει τις ροδοσταυρικές κορυφές της Γνώσεως, περιλαμβανομένων των ερμητικών, φιλοσοφικών και εσωτεριστικών συστημάτων των αρχαίων Ελευσινίων και Αιγυπτίων Ιεροφαντών, των Καβείρων της Σαμοθράκης, των ιερέων του Μίθρα και των Κρητών Ιερέων της Μεγάλης Μητέρας.
Η σημερινή δομή του Σεβασμίου Τύπου μας προκύπτει από μία πολύπλοκη επαναδιοργάνωση δύο Τύπων: του Τύπου του Μίσραϊμ, ο οποίος προέκυψε στην Βενετία το έτος 1801 με ενέργειες του Φιλαλήθους Αμπραχάμ που διαδόθηκε αμέσως μετά, στην Ιταλία και στην Γαλλία και του Τύπου του Μέμφις ή Ανατολικού που ιδρύθηκε από τον Ζάκ Ετιέν Μαρκονί το έτος 1839 στο Παρίσι. Πιό συγκεκριμμένα γιά να έχει κανείς μία άμεση και σύνθετη ιδέα πάνω στον Α:.Α:.Τ:.Μ:.Μ:., είναι σκόπιμο να διευκρινισθεί ότι ο ο σχηματισμός και η συστηματική διάρθρωσή του έγινε στα πλαίσια 40 περίπου ετών, κατά τα οποία, στα ήδη υφιστάμενα και εφαρμοζόμενα τυπικά στον Τύπο του Μίσραϊμ, προστέθηκαν μυήσεις και εμπλουτισμοί τυπικών αιγυπτιακής προελεύσεως, ακριβώς μέσω του Τύπου του Μέμφις.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η Εγκυκλοπαίδεια της Ελευθέρας Τεκτονικής του Ν.Χ.Λάσκαρι, αναφέρει αυτολεξί στην σελίδα 599 (Λήμμα Δόγμα Μέμφιδος) : «Έλληνες τινες Μύσται των Αρχαίων Μυστηρίων μεταναστεύσαντες τω 1060 π.Χ. εις Μικράν Ασίαν εγκατέστησαν αυτόθι το Αρχαίον και Πρωτογενές Δόγμα της Μέμφιδος υπό το διακριτικόν όνομα Διονυσιακά Μυστήρια. Έδρα του δόγματος ήτο η πόλις Βύβλος....»
Προτού προχωρήσουμε παρακάτω, πάντοτε μιλώντας γιά τον Τύπο του Μίσραϊμ, θεωρείται σκόπιμο να διευκρινίσουμε αμέσως ότι οι όροι «μίσρ» και «μίσραϊμ», είναι λιγότερο μυστηριώδεις από όσο μπορεί κανείς να σκεφθεί. Πράγματι, αυτοί, στα αρχαία εβραϊκά σημαίνουν, αντιστοίχως, «Αίγυπτος» και «αιγυπτιακός» και γι΄ αυτό συχνά συγχέονται εκ μέρους μελετητών της ελεύθερης Τεκτονικής, με το τεκτονικό μυητικό σύστημα του Καλιόστρο. Κυρίως κατά τον περασμένο αιώνα ο Τύπος του Μίσραϊμ και, ακολούθως, ο Τύπος του Μέμφις, μνημονευόντουσαν απερίσκεπτα ως «Αιγυπτιακοί Τύποι». Η επωνυμία αυτή, προκάλεσε όμως την εσφαλμένη ταύτιση με τον Αιγυπτιακό Τύπο, ή την Αιγυπτιακή Τεκτονική του Καλιόστρο, που συνδεόμενα με τον Α:.Α:.Τ:.Μ:.Μ:., στην μελέτη των μυστικιστικών και θεουργικών πρακτικών, ήταν εντελώς διαφορετικός.
Αρχικώς, τόσον ο Τύπος του Μίσραϊμ όσον και ο Τύπος του Μέμφις, είχαν επινοηθεί, κυρίως με σκοπό, να συλλέξουν, ο καθένας σε έναν ενιαίο οργανισμό, την μακρά και πολύπλοκη διαδοχή των βαθμών μυητικής εργασίας, μέσω της σοφίας, της γνώσεως και της εσωτερικής αναπτύξεως των Μεμυημμένων Ελευθέρων Τεκτόνων, στον γόνιμο και ευφάνταστο τεκτονικό κόσμο που εμψύχωσε την Ευρώπη γιά μεγάλο μέρος του 18ου αιώνα, προέκυψε η σκέψη ενώσεως σε ένα μοναδικό Τάγμα και σε έναν μοναδικό Τύπο των αναριθμήτων Τεκτονικών Τύπων που εφαρμόζονται στον Τεκτονισμό των «υψηλών βαθμών» και στα «Διαφωτιστικά-Ιπποτικά Τάγματα» που λειτουργούσαν ήδη από τις αρχές του αιώνα αυτού.
Η ίδια προσπάθεια λειτουργικής αναδιοργανώσεως των τεκτονικών μυητικών συστημάτων είχε καταβληθεί και από τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο αλλά, αμέσως μετά την γέννησή των, τα τρία προαναφερθέντα Σώματα Τύπων, περιλαμβάνοντας σ΄ αυτά τον κυανό Τεκτονισμό και τον Τεκτονισμό των υψηλών βαθμών, προσέλαβαν διαφορετικούς φιλοσοφικούς προασανατολισμούς. Πράγματι ο Αρχαίος και Αποδεδεγμένος Σκωτικός Τύπος αναδόμησε την φιλοσοφική Κλίμακα των Τυπικών Τεκτονικών Σωμάτων που εφαρμοζόντουσαν μέχρι την στιγμή εκείνη, σε τριαντατρείς βαθμούς, ενώ ο Τύπος του Μίσραϊμ, πρώτα, και αμέσως μετά ο Τύπος του Μέμφις, εφάρμοσαν μία πολύ ευρύτερη αναδόμηση των ιδίων Τυπικών Σωμάτων, προτείνοντας μία τυπική φιλοσοφική Κλίμακα διαρθρωμένη σε 90 βαθμούς, ο πρώτος και σε 95 βαθμούς ο δεύτερος.
Η τεραστία δομική διαφορά, και υπό μία έννοια και φιλοσοφική, ανάμεσα σε αυτά τα «μεγάλα δυτικά τεκτονικά συστήματα» μπορεί να εξηγηθεί, σε πρώτη φάση με το γεγονός ότι ο Α:.Α:.Τ:.Μ:.Μ:., προσανατολίσθηκε προς πολιτιστικούς και μυητικούς προορισμούς με χαρακτήρα κυρίως φιλοσοφικό, φιλανθρωπικό και κοινωνικό, ενώ οι άλλοι δύο Τύποι χαρακτήρισαν την δική των μυητική διαδρομή περιλαμβάνοντας στην Φιλοσοφική Κλίμακά των, κυρίως τα ερμητικά, αλχημιστικά, καβαλιστικά και γνωστικά θέματα.
Γιά τον σκοπό αυτόν ακριβώς, από το 1881, με πρωτοβουλία του Αδ. Τζιουζέππε Γκαριμπάλντι, πραγματοποιήθηκε η ενοποίηση των δύο Τύπων, Μέμφις και Μίσραϊμ, σε σχέση στενής και αρμονικής ολοκλήρωσης. Ο Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος Μέμφις και Μίσραϊμ που προήλθε έτσι, ήδη από την γέννησή του, θέλησε να προσλάβει δομικά χαρακτηριστικά τέτοια που να τον καταστήσουν ένα Παγκόσμιο Τεκτονικό Τάγμα, σημείο σύγκλισης και σύνθεσης, όλων των πιό σημαντικών παραδοσιακών μυητικών διαδρομών συγκεντρωμένων σε αδελφική συνεργασία, κάτω από ένα και μοναδικό σώμα.
Κατά συνέπειαν ο Α:.Α:.Τ:.Μ:.Μ:., διαμόρφωσε και ακόμη και σήμερα διαμορφώνει, ένα αυθεντικό «Τεκτονικό Τάγμα» (τον Τεκτονισμό μόνον των τριών πρώτων βαθμών) και όχι ένα απλό «Τεκτονικό Τύπο» (Τον Τεκτονισμό των υψηλών βαθμών), με δεδομένη την έννοια που οι μελετητές αποδίδουν γενικώς, στους όρους αυτούς.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΙΣΡΑΊΜ ή ΤΗΣ ΑΙΓΥΠΤΟΥ
(Μέχρι την ενοποίηση με τον Ανατολικό Τύπο της Μέμφιδος το 1881).
Ο Τύπος Μίσραϊμ ή της Αιγύπτου, συμφώνως προς διαφόρους μελετητές τεκτονικής ιστορίας ιδρύθηκε το έτος 1801 στην Βενετία από τον Φιλαλήθη Αμπραχάμ. Όπως και να έχει το πράγμα ακόμη και αν οι μαρτυρίες είναι αναμφιβόλως σεβαστές, οι αρχές του Τύπου αυτού παραμένουν πολύ μυστηριώδεις. Πράγματι, σε έναν προσεκτικό αναγνώστη δεν μπορεί να διαφύγει ότι, ακριβώς σε αναφορά με τον παραπάνω ιδρυτή, θα μπορεί να διαπιστωθεί ως χρήσιμη ένδειξη ότι οι Φιλαλήθεις ήσαν Ελεύθεροι Τέκτονες προερχόμενοι από την Γαλλία και συνδεδεμμένοι με τον πρωτογενή Τύπο της Ναρμπόν και, ότι ο Αμπραχάμ είναι το όνομα του γνωστού εβραίου πατριάρχη και ότι ο Τύπος αυτός είναι εμβυθισμένος σε καβαλιστική επιστήμη. Κατά συνέπειαν ο Τύπος Μίσραϊμ, αντί να προέλθει, ex novo, στην Βενετία θα μπορούσε να γεννηθεί, σε άλλους τόπους.
Με κάθε τρόπο δεν μπορεί να ανγοηθεί γιά τα παραπάνω ότι λένε πάνω στο θέμα αυτό τα έργα διασήμων μελετητών τεκτονικής ιστορίας οι οποίοι συμφωνούν ότι ο Τύπος αυτός είχε μία αρχική διάδοση στην Βενετία και στα νησιά του Ιονίου. Επ΄ αυτού ο Thory αναφέρει : «... το έτος 1815 ήταν αρκετά διαδεδομένος στην Βενετία και στα νησιά του Ιονίου Πελάγους, πρίν από την γαλλική επανάσταση του 1789. Υπήρχαν πολά περιστύλια στο Αμπρούτσο και στην Απουλία». Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι στην Ζάκυνθο λειτουργούσε Τ:. Στ:. η οποία ακολουθούσε τον Α:.Α:.Τ:.Μ:.Μ:., εξέχον μέλος της οποίας ήταν ο μεγάλος Ελληνοϊταλός ποιητής Ούγος Φώσκολος.
Ενώ ο Λεβέσκ, σε ένα γραπτό του 1821, μαρτυρεί: « ... από πέντε ή έξι χρόνια ο Τύπος αυτός σταθεροποιήθηκε στο Παρίσι. Προέρχεται από την νότια Ιταλία και έχει μία σημαντική διάδοση στα Ιόνια νησιά και στις ακτές της Αδριατικής. Γεννήθηκε στην Αίγυπτο».
Είναι λοιπόν προφανές ότι ο Τύπος αυτός διαδόθηκε πρώτα στην Ιταλία, και στην Νεάπολη, όπου ένα Περιστύλιο Ρ+Σ μετατράπηκε σε Ύπατο Συμβούλιο των Μεγάλων Υπουργών των συνιστώντων ένα αιγυπτιακό Τεκτονικό Τάγμα, αποφασίζοντας και εκδίδοντας διπλώματα ακόμη και σε γάλλους τέκτονες υψηλού επιπέδου.
Πάντοτε κατά την ίδια περίοδο οι Αδελφοί Betarride, εβραϊκού θρησκεύματος, αφού έλαβαν κανονικές τεκτονικές μυητικές μεταδόσεις (αιγυπτιακές) στην πόλη του Μιλάνου έγιναν στο μεταξύ οι βασικοί εκπρόσωποι του Τύπου, μέχρι να τον εισαγάγουν στην Γαλλία, το 1813.
Αμέσως μετά υπήρξαν περαιτέρω εξελίξεις και άνοιξαν Στοές και Περιστύλια στο Βέλγιο, στην Ελβετία και στην Ιρλανδία.
Ο Jean Mallinger που μελέτησε πολύ βαθειά τις αρχές του Τύπου του Μίσραϊμ. Έχοντας την δυνατότητα να έχει πηγές σε πολυάριθμα αρχαία έγγραφα, επιβεβαιώνει ότι ο Τύπος αυτός είχε εφαρμοσθεί στην Ιταλία και στα νησιά της Μεσογείου πρίν από το 1789 και ότι οι τελευταίοι βαθμοί εφαρμοζόντουσαν σε δύο διαφορετικές η μία από την άλλη μορφές δηλαδή: «μία πρώτη τυπική μορφή είχε συσταθεί από ένα φιλοσοφικό – καβαλιστικό σύστημα, που εφαρμόσθηκε και διαδόθηκε από τους Αδελφούς Betarride...»
«μία δεύτερη μορφή είχε συσταθεί από ένα φιλοσοφικό ελληνο-αιγυπτιακό σύστημα, γνωστό με το όνομα «Σύστημα Νεαπόλεως» (πολλά γνωστά στον τεκτονικό κόσμο ακόμη και με την επωνυμία “Arcana Arcanorum”) που συμπυκνώθηκε στους τελευταίους βαθμούς του ιδίου Τύπου».
Παρά τα διάφορα ιστορικά συμβάντα, μεταξύ των οποίων η συνένωση του Τύπου αυτού με τον Τύπο Μέμφις, το Μίσραϊμ παρέμεινε ανεξάρτητο στην Γαλλία μέχρι το έτος 1902 γιά να τεθεί, αμέσως μετά, οριστικά σε ύπνο.
Πρέπει όμως όμως να διευκρινισθεί ότι, μετά από την ημερομηνία αυτήν, φαίνεται ότι υπήρξαν πιθανές επιβιώσεις στο Βέλγιο.
Πάντοτε αναφορικώς με τους μύθους των προελεύσεων, είναι δυνατόν να αναφερθεί, συμφώνως προς τις πιό αξιόπιστες και αποδεκτές θεωρίες, ότι ο Τύπος του Μίσραϊμ γεννήθηκε στην Νεάπολη όταν ο Τεκτονισμός παρεξέκλινε στα εσωτεριστικά περιεχόμενά του γιά να ανοιχθεί στον άνεμο της επανάστασης, πολλοί Αδελφοί μετανάστευσαν από την Νεάπολη προς τις κτήσεις των στην Αδριατική, μεταφέροντας μυητικές γνώσεις και βεβαιότητες. Από τους τόπους αυτούς και από τους παλαιούς αυτούς χρόνους, όπως στην συνέχεια θα μπορέσουμε να εμβαθύνουμε, έγιναν πιθανές και παρεπόμενες διαχύσεις. Συμφώνως προς άλλους μελετητές, ήταν ο Φιλαλήθης Αμπραχάμ, το έτος 1801, αυτός που ανοικοδόμησε στην Βενετία την Στοά του Τύπου Μίσραϊμ η οποία είχε τεθεί σε ύπνο μετά την αυστριακή κατοχή. Η Στοά αυτή υπήρχε ήδη από το 1796. ο Αδ∴ Αμπραχάμ, δεν ήταν άλλος από τον Βαρώνο Τασσόνι Ντι Μόντενα. Υπάρχει, τέλος, μία περαιτέρω υπόθεση η οποία διατυπώθηκε από τον Ρομπέρ Αμπελαίν και από τον Ρόμπερτ Κούλς, ότι ήταν ο Καλιόστρο εκείνος ο οποίος διέδωσε τον Τύπου Μίσραϊμ στην Βενετία.
Συμπερασματικώς πάνω στις αρχές του Τύπου του Μίσραϊμ προκύπτει αξιόπιστο ότι είχε την προέλευσή του στην Ιταλία ή, τουλάχιστον, στην χώρα αυτήν έγινε η πρώτη διάδοσή του, με δεδομένες τις παραδοχές αυτών αλλά και άλλων συγγραφέων. Με κάθε τρόπο, περιληπτικά και διά βραχέων, η διαδοχή των ιστορικών συμβάντων που ευνόησαν την εμφάνιση του Τύπου αυτού, θεωρείται χρήσιμο να παραθέσουμε ότι, βασικώς, δύο είναι οι εκδοχές τις οποίες οι ιστορικοί επικαλούνται πάνω στην γέννηση του Τύπου αυτού.
1η Υπόθεση
Ο Τύπος είχε εμφανισθεί στην Ενετική Δημοκρατία κατά τις αρχές του 18ου αιώνα κατόπιν, με εναλλασσόμενα συμβάντα, από τα νησιά του Ιονίου, γιά την ακρίβεια από την αιγυπτιακή Στοά της Ζακύνθου (της οποίας ήτο μέλος και ο Ούγκο Φώσκολο) έφθασε το 1782 στην Βενετία.
Αμέσως μετά, μία ομάδα Αδελφών Ελευθέρων Τεκτόνων (ανηκόντων στην αντιτριαδική προτεσταντική κοινότητα του Σοτσίνο), μέλη της παραπάνω αιγυπτιακής Στοάς,έλαβαν από τον Καλιόστρο (που κατά τους καιρούς εκείνους διέμενε στο Τρέντο) μία άλλη τεκτονική μύηση. Λίγο μετά τόσον ο Γκάντ Μενταρρίντ όσον και ο γυιός του Μάρκ έλαβαν, ακριβώς από αυτές τις αιγυπτιακές Στοές, τις σχετικές μυήσεις που, κατά την αυτή περίοδο, ολοκλήρωσαν με άλλες σχέσεις, πάντοτε προερχόμενες από την γή της Αιγύπτου.
2η Υπόθεση
Την παρέχει απ΄ ευθείας ο Marc Bedarride στο βιβλίο του “L’ Ordre Maconique de Misraim”, που δημοσιεύθηκε στο Παρίσι το έτος 1845 από τον εκδοτικό οίκο Bérnard et Comp., όπου παρουσιάζεται όλη η γεννεαλογία που, αναδρομικά φθάνει μέχρι τον Αδάμ.
Γιά ότι μας αφορά, αφού εξετάσθηκαν με προσοχή οι διάφορες εκδοχές που παρέχονται από την σύγχρονη ιστοριογραφία, και υπό το φώς της μυητικής εμπειρίας που προτάθηκε από τον Σεβάσμιο Τύο μας, γίνεται όλο και περισσότερο σταθερή η πεποίθηση ότι πάνω στις αρχές του Τύπου Μίσραϊμ, με τις δυνατές και οφειλόμενες διορθώσεις, μπορούν να είναι αληθινές αμφότερες οι υποθέσεις.
Αφού έγιναν οι οφειλόμενες εισαγωγές, ξεκινάμε, πάντοτε μετά από μία περαιτέρω αντιπαραβολή μεταξύ των διαφόρων πηγών και εκδοχών, πάνω στην πολύ σχηματική και περιληπτική περιγραφή, των ιστορικών γεγονότων που αφορούν την προέλευση και την εξέλιξη του Τύπου Μίσραϊμ.
1747
Από την Αίγυπτο στην Μάλτα, μέσω του μυητικού έργου λαμπρών προσωπικοτήτων, ανάμεσα στις οποίες ξεχωρίζει το έργο του Raimondo di Sangro, Πρίγκηπος του Αγίου Σεβήρου, συρρέει στην Νεάπολη μία έντονη ερευνητική και μελετητική δραστηριότητα της Παραδοσιακής Τεκτονικής Επιστήμης.
1782
Από την αιγυπτιακή Στοά της Ζακύνθου μεταδίδεται στην Βενετία και στις κοντινές περιφέρειες ένα τεκτονικό μυητικό σύστημα που έχει έντονα χαρακτηριστικά αιγυπτιακού τυπικού. Κατά τον ίδιο αυτόν χρόνο, ο Marc Bedarride,, ισχυρίζεται ότι ο πατέρας του Gad δέχθηκε την επίσκεψη ενός Μεμυημένου από την Αίγυπτο, αποκαλουμένου με το ελληνικό όνομα Ανανίου του Σοφού, από τον οποίο είχε αποκτήσει τόσον την γέννεση όσο και τις εξουσίες μεταδόσεως μιάς τεκτονικής Παραδόσεως αιγυπτιακής προελεύσεως.
1788/1801
Γεννιέται στην Βενετία, χάρις στις συνέργειες των δραστηρίων αιγυπτιακών τεκτονικών Στοών, εν μέρει με πρωτοβουλία του Καλιόστρο και εν μέρει του Ανανίου του Σοφού και του Αμπραχάμ (του Βαρώνου Τασσόνι ντι Μόντενα), Ο ΑΙΓΥΠΤΙΑΚΟΣ ΤΥΠΟΣ ΤΟΥ ΜΙΣΡΑΊΜ.
1804/1805
Ο Αρχαίος και Αρχέγονος Αιγυπτιακός Τύπος του Μίσραϊμ από την Βενετία αρχίζει να διαδίδεται στην Λομβαρδία. Το έτος 1805, ο Le Changeur ιδρύει στο Μιλάνο το Ύπατο Συμβούλιο του Τύπου, που έχει δικαιοδοσία επί των 90 βαθμών.
1810/1813
Συμφώνως προς τις πιό αξιόπιστες υποθέσεις, το έτος 1813, οι Αδελφοί Bedarride, Joly, Gaborria & Garcia λαμβάνουν στην Νεάπολη την εξουσιοδότηση να διαδώσουν τον Τύπο του Μίσραϊμ.
1856
Ο Τύπος του Μίσραϊμ, μετά από διάφορα γεγονότα, διοικούμενος απ΄ ευθείας από τον Marc Bedarride, απορροφάται εξ ολοκλήρου από τον Τύπο του Μέμφις.
Ανάμεσα στο 1856 και το 1870 παραμένουν ενεργές, μερικές εθνικές ομολογίες του Τύπου αυτού (όπως εκείνη του Μallinger στο Βέλγιο) που συνιστούσαν το μυητικό απόθεμα με την επωνυμία “Arcana Arcanorum”. Μεγάλο μέρος των ομολογιών αυτών έμειναν ενεργές, κατόπιν ενοποιήθηκαν σε έναν μοναδικό Τύπο από τον Giuseppe Garibaldi.
1881
Ο Giuseppe Garibaldi, ήδη Μέγας Διδάσκαλος του Τύπου Μίσραϊμ από το έτος 1860, εξελέγη Γενικός Μέγας Ιεροφάντης το έτος 1881, και δυνάμει των κυριαρχικών εξουσιών του ενοποιεί τους δύο Τύπους Μέμφις και Μίσραϊμ που, στο τυπικό επίπεδο, μέχρι εκείνον τον καιρό είχαν παραμείνει χωρισμένοι.
Εδώ περατώνεται η βραχεία και περιληπτική περιγραφή μας πάνω στα γεγονότα της ιστορίας του Τύπου αυτού. Γιά ότι αναφέρεται, τέλος, γιά την πληρότητα της πληροφορήσεως παρατίθεται στην συνέχεια η περιγραφή της Φιλοσοφικής Κλίμακος των βαθμών του Τύπου του Μίσραϊμ που περιλαμβάνει 90 βαθμούς μυητικής εργασίας, υποδιαιρουμένους σε 4 σειρές:
ΣΥΜΒΟΛΙΚΗ Σειρά από τον 1ο μέχρι τον 33ο βαθμό
ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΗ Σειρά από τον 34ο μέχρι τον 66ο βαθμό
ΜΥΣΤΙΚΙΣΤΙΚΗ Σειρά από τον 67ο μέχρι τον 77ο βαθμό
ΚΑΒΑΛΙΣΤΙΚΗ Σειρά από τον 78ο μέχρι τον 90ο βαθμό
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΕΜΦΙΣ Ή ΑΝΑΤΟΛΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ
Πάνω στην προέλευση του Τύπου αυτού υπάρχουν πολλοί μύθοι οι οποίοι χάνονται στο παρελθόν. Πάντως, είναι γνωστό, στους μελετητές τεκτονικής ιστορίας, ότι ο Τύπος της Μέμφιδος αντλεί την ιστορική του προέλευση από ομάδες μεμυημένων που εμπλεύσθηκαν από το μυστικιστικό και πνευματόδοξο κίνημα των Ροδο+Σταύρων και από ερμητιστές οι οποίοι υπήρχαν πριν από την ίδρυση της ίδιας της Μεγάλης Στοάς της Αγγλίας το 1717.
Παρατίθενται, στην συνέχεια, οι πιό σημαντικές φάσεις της ιστορίας του.
1640
Στην περίοδο αυτήν ανάγεται η ύπαρξη ενός τεκτονικού Τύπου αποτελουμένου από επτά βαθμούς «αιγυπτιακής» μορφής που λειτουργούσε στην Γαλλία, και γιά την ακρίβεια στην Αβινιόν.
1773
Ο Savallette de Lange, μαζί με πολυαρίθμους άλλους Αδελφούς Διδασκάλους, αφού ίδρυσε την Στοά “Les Amis reunis”, στις 23 Απριλίου 1771 στο Παρίσι, δημιουργεί το Τεκτονικό Τάγμα των Φιλαλήθων.
1779
Ο μαρκήσιος Chef de Bien αφού αφύπνισε τον Πρωτογενή Τύπο της Ναρβόννης, (ο οποίος υπήρχε ήδη από το 1712) δημιούργησε στενές σχέσεις με μία Στοά των Αφρικανών Αρχιτεκτόνων που υπήρχε στο Παρίσι και ήταν γερμανικής προελεύσεως. Ο Τύπος της Ναρβόννης κατά την αφύπνισή του προσέλαβε το όνομα Πρωτογενής Τύπος των Φιλαλήθων και διαμορφώθηκε με υπόδειγμα εκείνον των Φιλαλήθων των Παρισίων.
1789
Ο Samuele Honis γίνεται Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς των Φιλαδέλφων.
1798
Κατά το έτος αυτό πολυάριθμοι Αξιωματικοί του στρατού του Ναπολέοντα κατά την εκστρατεία της Αιγύπτου, που ήδη ανήκαν σε μία Στοά του Τύπου των Φιλαδέλφων, ίδρυσαν μία νέα Στοά. Ακολούθως η ίδια αυτή Στοά ενώθηκε με μία Μεγάλη Σοτά της Αιγύπτου (οι αρχές τις οποίες προέκυψαν από έναν κλάδο Ροδο+Σταύρων προερχομένων από την περίοδο του Κωνσταντίνου) δομημένη σε 70 βαθμούς. Είναι γενικώς αποδεκτό ότι κατά την ίδια αυτήν περίοδο ο Ναπολέων μυήθηκε στην Στοά «Ίσις», πρόεδρος της οποίας ήταν ο Στρατηγός Κλεμπέρ.
Πάνω στην Μεγάλη Αιγυπτιακή Στοά, η οποία προϋπήρχε της εκστρατείας του Ναπολέοντα, μπορεί να ειπωθεί, με λίγα λόγια, ότι η μυθική ύπαρξή της διατηρήθηκε και αναπτύχθηκε, με μεγάλη διακριτικότητα, στο εσωτερικό αιγυπτιακών κοινοτήτων κοπτικού θρησκεύματος και άλλων, αναμφιβόλως, μουσουλμανικού θρησκεύματος επειδή, όπως είναι αρκετά γνωστό, οι κόπτες μπορούν να θεωρούνται ως οι φυσικοί διάδοχοι των αρχαίων Αιγυπτίων. Αντιθέτως, οι σύγχρονοι αιγύπτιοι, που είναι αραβικής προελεύσεως, ακόμη και αν έφθασαν στην Αίγυπτο ήδη από το 700/800 μ.Χ. παρέμειναν αρκετά αποστασιοποιημένοι και, σε μερικές περιόδους και πολύ εχθρικοί, με την ιστορία, τον πολιτισμό και το θρήσκευμα της Αρχαίας Αιγύπτου.
1814
Αφού επέστρεψαν στην Γαλλία, πολλοί Αξιωματικοί ήδη βετεράνοι της ναπολεοντείου εκστρατείας στην Αίγυπτο, ίδρυσαν στο Μοντωμπάν, στην Γαλλία, την Στοά «Οι Μαθηταί της Μέμφιδος». Αμέσως μετά, αυτή, θα καταστεί η Μητρική Στοά του Αρχαίου Ανατολικού Τύπου της Μέμφιδος. Μεταξύ των ιδρυτών αυτού του θαυμασίου Εργαστηρίου βρίσκουμε τον Αξιωματικό, ιταλικής προελεύσεως, Γκαμπριέλ Ματιέ Μαρκονί ντε Νέγκρ ( ο γυιός του θα γίνει κατόπιν κληρονόμος του και διάδοχός του ως Κυρίαρχος Μεγάλος Διδάσκαλος του Τύπου της Μέμφιδος).
1815
Με την επιστροφή στην πατρίδα, μερικοί αξιωματικοί του Ναπολέοντα συνέστησαν στο Μοντωμπάν, στην Γαλλία, στις 28 Μαΐου 1815, την Μητρική Στοά του Τύπου της Μέμφιδος, εκλέγοντας ως Μεγάλο Διδάσκαλο τον Σαμουέλ Χονί, τον οποίο διαδέχθηκε στις 21 Ιανουαρίου 1816 ο Γκαμπριέλ Μαρκονί ντε Νέγκρ. Πάντοτε συμφώνως προς όσα διηγείται, ο Ζαν Ετιένν Μαρκονί, ο πατέρας του, ο Γκαμπριέλ, ιταλός αξιωματικός της εκστρατείας της Αιγύπτου στην Αιγυπτιακή Στοά «Ίσις» και που κατά την επιστροφή του στην πατρίδα, ίδρυσε πάντοτε μαζί με τους συμπολεμιστές και Αδελφούς του, το έτος 1798, μία Στοά με έντονα χαρακτηριστικά αιγυπτιακών τυπικών, με διακριτικό τίτλο «Οι Μαθηταί της Μέμφιδος». Πάντοτε στην Στοά αυτή συνέρρευσαν, και εντάχθηκαν πολύ γρήγορα, Αδελφοί, κατά τα έτη που προηγήθηκαν του 1798, και ήδη είχαν δραστηριότητα στην Γαλλία σε Τύπους πάντοπτε με αιγυπτιακή έκφανση. Ο Μαρκονί, βασιζόμενος σε διηγήσεις του πατέρα του Γκαμπριέλ και των Αδελφών της Στοάς, του τελευταίου, σχημάτισε το δικό του προφίλ, την ουσία και την ιστορία (ίσως μυθική) ενός Τύπου που έπρεπε να συλλέξει, σε ένα μοναδικό τυπικό κόρπους, και τα πολλαπλά στοιχεία, της αιγυπτιακής μυητικής παραδόσεως, που υπήρχαν στην πληθώρα των Τύπων που τότε λειτουργούσαν.
Στις 25 Μαΐου του ίδιου χρόνου, μετά από έντονη και παραγωγική τεκτονική δραστηριότητα η οποία διεξήχθη από την Στοά «Οι Μαθηταί της Μέμφιδος» γεννιέται ο Αρχαίος και Πρωτογενής Ανατολικός Τύπος της Μέμφιδος. Μεγάλος Διδάσκαλος της Μεγάλης Στοάς του Τύπου αυτού ανακηρύσσεται ο Αδελφός Σαμουέλ Χονί.
1816
Στις 21 Ιανουαρίου, διαδέχεται τον Σαμουέλ Χονί, με την ιδιότητα του Μεγάλου Διδασκάλου, ο Αδελφός Γκαμπιρέλ Μ. Μαρκονί ντε Νέγκρ και ο Τύπος προσέλαβε μία τυπική κλίμακα 95 βαθμών.
1816/1837
Κατά την περίοδο αυτήν ο Τύπος, με εναλλακτικές φάσεις, περνάει από περιόδους έντονης τεκτονικής δραστηριότητας σε περιόδους μικρής δραστηριότητας, σε κάθε περίπτωση όμως καταφέρνει να επιβιώνει.
1838
Στις 23 Μαρτίου, ο Ζαν Ετιένν Μαρκονί ντε Νέγκρ, με κληρονομιά από τον πατέρα του Γκαμπριέλ, αναλαμβάνει Μέγας Διδάσκαλος του Τύπου της Μέμφιδος. Αμέσως μετά αφυπνίζει και επανενεργοποιεί τον Τύπο αυτόν στην Γαλλία και στο Βέλγιο.
Γιά να δοθεί αμέσως μία ιδέα του μυητικού μηνύματος που ο Τύπος της Μέμφιδος, όταν ήταν Μέγας Διδάσκαλος ο Ζαν Ετιένν Μαρκονί, έπρεπε να προσφέρει στους Ελευθέρους Τέκτονες όλων των καιρών, χρησιμοποιούμε τις ίδις λέξεις που ο Μαρκονί, στο βιβλίο του “Le Sanctuaire di Memphis” (Paris che Bruyer, 1849), χρησιμοποίησε γιά να χαράξει τις θεμελιώδεις αρχές που θα έπρεπε να συστήσουν τις τυπικές διαρθρώσεις του Τύπου της Μέμφιδος.
«Ο τεκτονικός Τύπος της Μέμφιδος είναι ο κληρονόμος των Μυστηρίων της αρχαιότητος. Αυτός εκπαιδεύει τους ανθρώπους να αποδώσουν τιμή στην θεότητα. Τα δόγματά του αναπαύονται στις ρίζες της ανθρωπότητος. Η αποστολή του είναι η κατάκτηση της σοφίας που χρησιμεύει στην αποκάλυψη της αληθείας. Είναι η ευεργετική αυγή της αναπτύξεως της λογικής και της ευφυΐας. Είναι η λατρεία των ποιοτικών χαρακτηριστικών της καρδιάς του ανθρώπου και η καταδίκη των ελαττωμάτων του. Τέλος, είναι η ηχώ της θρησκευτικής ανοχής, η ένωση όλων των πίστεων, ο σύνδεσμος ανάμεσα σε όλους τους ανθρώπους, το σύμβολο των τρυφερών αυταπατών της ελπίδας που υποστηρίζει την πίστη στον Θεό που σώζει, και την αγάπη που φέρνει τις ευλογίες».
Κατόπιν, ο Ζαν Ετιένν Μαρκονί, με την χρησιμοποίηση μυητικών διδαχών και δεσμών αιγυπτιακής προελεύσεως, δημιούργησε στις 23 Μαρτίου 1838, στο Παρίσι, την Στοά «Όσιρις» και ακολούθως, στις 21 Μαΐου 1838 στις Βρυξέλλες στο Βέλγιο, την Στοά «Η Ευεργέτις». Αμέσως μετά, στις 7 Αυγούστου 1838 εκλέγεται Μέγας Ιεροφάντης του τεκτονικού τυπικού Σώματος που προσέλαβε οριστικώς το όνομα Τύπος της Μέμφιδος ή Ανατολικός.
Σε πρώτο χρόνο ο Τύπος αυτός διαρθρώθηκε σε 91 βαθμούς που, ακολούθως, ανέβηκαν, γιά ανάγκης μυητικής εργασίας σε 95. Ο Τύπος αυτός είχε σημαντική τύχη στο Μιλάνο και στην Γαλλία. Οι 95 βαθμοί διαιρέθηκαν στις τρεις παρακάτω σειρές :
Ιη σειρά : από τον 1ο έως τον 35ο βαθμό
Περιλάμβανε, με την σειρά της, τρεις κλάσεις : ΣΤΟΕΣ, ΠΕΡΙΣΤΥΛΙΑ, ΑΡΕΙΟΥΣ ΠΑΓΟΥΣ, όπου γινόταν διδαχή της ηθικής, της σημασίας των συμβόλων, των εμβλημάτων και του πρώτου μέρους της ιστορίας του Τάγματος, πέραν της ενασκήσεως της φιλανθρωπίας.
ΙΙη σειρά : από τον 36ο μέχρι τον 68ο βαθμό
Περιλάμβανε δύο κλάσεις : ΣΥΓΚΛΗΤΟΥΣ και ΣΥΝΟΔΟΥΣ, όπου γινόταν διδαχή των φυσικών επιστημών και του δευτέρου μέρους της ιστορίας του Τάγματος. Παρεχόντουσαν υλικά μελέτης πάνω στην οργάνωση και στην διδαχή όλων των Δογμάτων που εφαρμοζόντουσαν στον Παγκόσμιο Ελεύθερο Τεκτονισμό. Μελετιόταν, εξ άλλου, η απόκρυφη σημασία της ποιητικής μυθολογίας.
ΙΙΙη σειρά : από τον 69ο μέχρι τον 95ο βαθμό
Περιλάμβανε μία μόνο κλάση, το ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ. Στα Τυπικά αυτά Εργαστήρια γινόταν γνωστή η συμπλήρωση της ιστορίας του Τάγματος. Αναπτυσσόταν το μυστικιστικό και το υπερβατικό μέρος της Παγκόσμιας Ελεύθερης Τεκτονικής. Γινόταν καλλιέργεια των πιό τολμηρών και των εξοχοτέρων θεοσοφικών μελετών. Μπορούσε εξ άλλου να μελετήσει κανείς την φιλοσοφία των θρησκειών και όλων των γνωστικών τομέων που συνιστούν στο σύνολό των την ΜΥΣΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ ή καλύτερα την επιλεγομένη ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΤΕΧΝΗ.
1848
Διάδοση του Τύπου της Μέμφιδος στην Αγγλία.
1849
Ο Τύπος της Μέμφιδος ανοίγει τις Εργασίες του στην Ρουμανία.
1851
Στις 16 Ιουλίου, Μέγας Διδάσκαλος του Αγγλικού Τύπου της Μέμφιδος ορίζεται ο Αδ:. Beryeau.
1856
Ανοίγουν οι Εργασίες του Τύπου της Μέμφιδος στην Αυστραλία. Κατά τον ίδιο χρόνο συστήνεται στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ένα Ύπατο Συμβούλιο του Τύπου της Μέμφιδος, ορίζεται ως Μέγας Διδάσκαλος ο Giuseppe Beauregard. Στις 9 Νοεμβρίου ιδρύεται στην Νέα Υόρκη ένα Ύπατο Μέγα Συμβούλιο του 94ου βαθμού. Μέγας Διδάσκαλος ορίζεται ο Αδ:. Donald Mac Lellan.
1860
Ο Giuseppe Garibaldi και μερικοί αξιωματικοί του μυούνται, στο Παλέρμο, σε μία Στοά του Τύπου της Μέμφιδος.
1861
Γίνεται Μέγας Διδάσκαλος του Κυριάρχου Συμβουλίου γιά τις Η.Π.Α., ο Αδ:. Harry Seymour.
1862
Συστήνεται ο Ύπατος Βωμός του Τύπου της Μέμφιδος στις Η.Π.Α.
1863
Ο Μέγας Ιεροφάντης J.E. Marconis de Negre εκδίδει την Χάρτα αριθμ. 2005 γιά την ίδρυση στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ενός Μυστικιστικού Ναού και του Υπάτου Μεγάλου Συμβουλίου των Πριγκήπων Πατριαρχών Μεγάλων Συντηρητών, 95ου και τελευταίου βαθμού του τύπου. Η χάρτα βγαίνει στο όνομα με την ιδιότητα του Μεγάλου Διδασκάλου στον Αδ:. L. Reginald de la Grèce Μαρκησίου του Beauregard.
1865
Στις 26 Αυγούστου ο Αδ∴ G. Garibaldi και ο Αδ:. Francesco de Luca, Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, εκλέγονται ως επίτιμα μέλη του Υπάτου Μεγάλου Συμβουλίου Αλεξανδρείας της Αιγύπτου.
1868
Στις 21 Νοεμβρίου, ο Μέγας Ιεροφάντης J.E. Marconis de Negre μεθίσταται στην Αιωνία Ανατολή.
1873
Στις 21 Μαρτίου, ο Αδ:. A Zola ανακηρύσσεται τακτικός Μέγας Διδάσκαλος της Εθνικής Μεγάλης Ανατολής της Αιγύπτου και του Κυριάρχου Βωμού του Τύπου της Μέμφιδος.
1875
Στις 19 Μαΐου, ο Αδ:. Giuseppe Garibaldi ανακηρύσσεται εφ΄ όρου ζωής Επίτιμος Μέγας Διδάσκαλος του Μεγάλου Βωμού του Τύπου της Μέμφιδος και του απονέμονται οι βαθμοί 95ος και 96ος.
1876
Στις 11 Ιανουαρίου, ο Αδ:. Salvatore Zola εκλέγεται Μέγας Ιεροφάντης 97ου βαθμού του Τύπου της Μέμφιδος.
1881
Ο Αδ:. Giuseppe Garibaldi, ενοποιεί τους δύο Τύπους, του Μίσραϊμ και της Μέμφιδος, σε ένα μοναδικό Τυπικό Σώμα και γίνεται Κυρίαρχος Μέγας Διδάσκαλος, Μέγα;ς Ταξιάρχης, Γενικός Μέγας Ιεροφάντης του Ανατολικού Τεκτονικού Τύπου του Αρχαίου και Αρχεγόνου τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ. Τώρα ο Τύπος της Μέμφιδος ο μή ενοποιημένος, καθόσον γνωρίζουμε, είναι εν ύπνω. Στην Γαλλία το έτος 1947 ο Probst Biraben προσπάθησε να τον αφυπνίσει χωρίς επιτυχία με κάποια διάρκεια.
1923
Ο Reginald Mac Bean, πρόξενος της Αγγλίας στο Παλέρμο αφυπνίζει στην Ιταλία τον Τύπο της Μέμφιδος, αλλά το φασιστικό καθεστώς, λίγο μετά, τον ανάγκασε να ξαναθέσει σε ύπνο τον Ιταλικό Τύπο της Μέμφιδος. Ακολούθως ορίσθηκαν τηρητές του, από τον ίδιο τον R. Mac Bean, πέντε Αδελφοί με την εξουσιοδότηση να ξανανοίξουν τον Τύπο αυτό «στον κατάλληλο χρόνο και τόπο», Οι Αδελφοί αυτοί ήσαν οι Leadbeater, Wedwood, Arundale, Janarajadasa Kollestrom οι οποίοι, εκτός από ένα επεισόδιο βραχείας διαρκείας, κράτησαν (όπως ακόμη και σήμερα οι διάδοχοί των κρατούν) σε ύπνο τον Ιταλικό Τύπο της Μέμφιδος.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΝΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ ΤΥΠΩΝ
Γιά τον Σεβάσμιο Τύο μας, η ημερομηνία του 1881 παραμένει μία πολύ σημαντική επέτειος. Πράγματι στις 23 Σεπτεμβρίου 1881 ο Αδ:. Στρατηγός Giuseppe Garibaldi κατάφερε, τόσο λόγω του υψηλού κύρους του όσον και λόγω της εργασίας που έγινε από τους αξίους συνεργάτες του, να ενοποιήσει τους δύο Τύπους Μέμφις και Μίσραϊμ σε ένα μοναδικό Τυπικό Κόρπους. Η επέτειος αυτή παραμένει πολύ σημαντική και επειδή πέραν της ενοποιήσεως αναγνωρίζεται στον Αδ∴ G. Garibaldi, γιά πρώτη φορά στην ιστορία των δύο Τύπων, η ιδιότητα του Παγκοσμίου Μεγάλου Ιεροφάντου. Κατά την επίσημη ανακήρυξή του συμμετέσχον η Ιταλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Μεγάλη Βρεταννία, η Αίγυπτος και η Αργεντινή. Γιά την πληρότητα της αληθείας πρέπει όμως να ειπωθεί ότι, μετά το γεγονός αυτό, συνέχισαν να υφίστανται, σε μερικές εθνικές πραγματικότητες, χωριστά, τόσον ο Τύπος της Μέμφιδος όσον και ο Τύπος του Μίσραϊμ.
Στις 2 Ιουνίου 1882 ο Garibaldi μετέστη στην Αιωνία Ανατολή και οι διάδοχοι των ενοποιημένων Τύπων, ανέτοιμοι μπροστά στον χαμό του και κατά συνέπεια σε έναν διάδοχό του ταράχθηκαν πάρα πολύ. Πράγματι το μεγάλωμα και η ανάπτυξη των ενοποιημένων Τύπων υπέστησαν μία παύση, που δικαιολογείται και από εξωτερικές αιτίες. Επιθυμούμε να θυμήσουμε, αναφορικώς με αυτό, ότι κατά την περίοδο εκείνην ενορχηστρόθηκαν στην Ευρώπη βίαιες αντιτεκτονικές επιθέσεις που έγιναν ακόμη πιό βίαιες μπροστά στις απάτες ενός πρώην τέκτονος του Leo Taxil.
1890
Μόνον κατά το έτος αυτό ο Ενοποιημένος Τύπος αναγνωρίσθηκε και από την Αίγυπτο, παρά το γεγονός ότι αυτή είχε συμμετάσχει στον ορισμό του G. Garibaldi ως μοναδικού Υπάτου των δύο Τύπων ήδη από το 1881.
1900
Ορίζεται Παγκόσμιος Μέγας Ιεροφάντης, ως διάδοχος του G. Garibaldi, ο Άρχων του αιτυπτιακού Τύπου της Μέμφιδος, ο Αδ:. Francesco degli Oddi.
1902
Τον Αδ:. Francesco degli Oddi διαδέχεται ο John Yarcher Μέγας Διδάσκαλος των Ενοποιημένων Τύπων της Αγγλίας. Η διαδοχή αυτή έγινε δυνάμει του γεγονότος ότι ο Αδ:. J. Yarcher ήταν κάτοχος μιάς χάρτας, η οποία του εκδόθηκε το έτος 1872, από τον Αδ:. E. Seymour, Ύπατο Μεγάλο Διδάσκαλο του Τύπου της Μέμφιδος των Ηνωμένων Πολιτειών στον οποίο, το έτος 1856 είχε εκδόσει ο J.E. Marconis, με την σειρά τουτ, μία χάρτα.
1908
Στις 24 Ιουνίου δημιουργήθηκε στο Παρίσι ένα Ύπατο Γενικό Μεγάλο Συμβούλιο του Τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ γιά την Γαλλία και τις εξαρτώμενες απ΄ αυτήν χώρες, ορίσθηκε Μέγας Διδάσκαλος ο Gerard Encausse και Πρόσθετος Μεγάλος Διδάσκαλος ο Charles Detré. Η συστατική χάρτα υπογράφτηκε στο Βερολίνο από τον Μεγάλο Διδάσκαλο του Κυριάρχου Γερμανικού Βωμού, Theodor Reuss. Οι Γάλλοι Αδελφοί, που προαναφέρθηκαν, κατά την στιγμή της δημιουργίας του Κυριάρχου Μεγάλου Συμβουλίου εργαζόντουσαν στην στοά °Humanidad° η οποία ήταν συνδεδεμμένη με τον Εθνικό Ισπανικό τύπο. Γιά τους λόγους αυτούς η Στοά αυτή έγινε στην συνέχεια η Μητέρα Στοά του Τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ.
1913
Στις 20 Μαρτίου ο John Yarcher μεθίσταται στην αιωνία Ανατολή και τον διαδέχεται ο Theodore Reuss, δυνάμει διπλώματος που ο ίδιος ο Yarcher του είχε εκδώσει, το έτος 1902, γιά να ανοίξει τον Α.Α.Τ.Μ.Μ. στην Γερμανία.
1924
Ο Theodore Reuss μεθίσταται στην Αιωνία Ανατολή αφήνοντας κενή την θέση του Μεγάλου Ιεροφάντου μέχρι το έτος 1930. Προτού συνεχίσουμε είναι απαραίτητο όμως να επανέλθουμε στην Γαλλία, όπου, όπως ειπώθηκε ήδη, το 1908 είχε συσταθεί ένα Ύπατο Γενικό Μεγάλο Συμβούλιο. Κατά την περίοδο αυτήν ο Gerard Encausse πεθαίνει από μία νόσο που έπαθε κατά την διάρκεια στρατιωτικής υπηρεσίας τον Οκτώβριο του έτους 1916. Τον διαδέχεται ο Charle Detré ο οποίος με την σειρά του πεθαίνει στις 25 Δεκεμβρίου 1818.
1919
Διαδέχεται τον Αδ. Detré o Jean Bricaud και η Χάρτα που είχε εκδοθεί παλαιότερα από τον Theodore Reuss, επανεπιβεβαιώνεται, πάντοτε από τον ίδιο αυτόν. Οι διαδοχές αυτές αξίζουν μία αξιολόγηση. Πράγματι η ιστορία των δύο Χαρτών που αφορούν τον γαλλικό Α.Α.Τ.Μ.Μ. (γιά τον οποίο διαβάζει κανείς σε μερικά βιβλία στην Ιταλία) είναι αρκετά απλή καθόσον, η δεύτερη χάρτα, δεν ήταν άλλο παρά η επιβεβαίωση μιάς παραδοσιακής κανονικότητας των Τύπων Μ.Μ. στην Γαλλία στο πρόσωπο του Αδ. J. Bricaud. Πάντοτε κατά την αυτή περίοδο ο Αδ. J. Bricaud είχε από το Υπέρτατο Συμβούλιο των Συνασπισμένων Τύπων των Ηνωμένων Πολιτειών μία σειρά άλλων χαρτών γιά τον Τύπο της Τελειοποιήσεως, γιά τον Αρχαίο και Αποδεδεγμένο Σκωτικό Τύπο του Cerneau, γιά το Βασιλικό Τάγμα της Σκωτίας και μία άλλη χάρτα γιά τον Τύπο του Μ.Μ.. Πάντοτε κατά τον ίδιο χρόνο το Μεγάλο Γενικό Συμβούλιο της Γαλλίας του Α.Α.Τ.Μ.Μ. έγινε Κυρίαρχος Βωμός.
1934
Στις 21 Φεβρουαρίου ο Αδ. Bricaud πεθαίνει και ο Αδ. Constant Chevillon ανακηρύσσεται διάδοχός του. Κατά την περίοδο που ήταν Μέγας Διδάσκαλος, ο Τύπος έχει μία μεγάλη ώθηση και επεκτείνεται σε όλο τον κόσμο μέχρι την έκρηξη του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου.
1944
Στις 26 Μαρτίου ο Αδ. Constant Chevillon δολοφονείται από γαλλικές φασιστικές συμμορίες. Τον διαδέχεται ο Αδ. Henri Dupont.
1960
Στις 13 Αυγούστου ο Αδ. Η. Dupont ορίζει τον Αδ. Robert Ambelain ως διάδοχό του στην θέση του Γενικού Μεγάλου Διδασκάλου του Α.Α.Τ.Μ.Μ., γεγονός το οποίο συνέβη τον Δεκέμβριο του ιδίου έτους μετά από τον θάνατο του Αδ. Dupont. Υπό την επιδέξια διακυβέρνηση του Αδ. Robert Ambelain η διάδοση του Α.Α.Τ.Μ.Μ. ξαναπαίρνει δύναμη και ισχύ.
ΕΚ ΝΕΟΥ ΑΝΟΙΓΜΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΣΙΩΝ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟ ΚΑΙ ΑΡΧΕΓΟΝΟΥ ΤΥΠΟΥ ΜΕΜΦΙΣ ΚΑΙ ΜΙΣΡΑΊΜ ΣΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΤΕΚΤΟΝΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ΤΗΣ ΙΤΑΛΙΑΣ ( Palazzo Giustiniani )
ΠΡΑΞΕΙΣ ΚΑΙ ΔΙΑΔΟΧΕΣ
Δεν έχουμε απόλυτη βεβαιότητα ότι χρονολογική παράθεση των πράξεων και των διαδοχών, που ακολουθεί, ανταποκρίνεται τελείως στις αυστηρές ανάγκες μιάς πλήρους ιστορικής έρευνας. Λαμβάνοντας υπ΄ όψιν, εν πάση περιπτώσει, την σπανιότητα των εγγράφων τα οποία περιήλθαν σε εμάς αμέσως ή εμμέσως, μας φαίνεται ήδη αρκετό ότι μπορούμε να υπολογίζομε πάνω σε εκείνη, την έστω και περιορισμένη ποσότητα δεδομένων που κατέστη δυνατόν να βρούμε. Πράγματι, δεν είναι αμελητέο το βάρος που οι δύο τελευταίοι παγκόσμιοι πόλεμοι και τα είκοσι χρόνια κρυφής δραστηριότητας του ιταλικού Τεκτονισμού (1925-1945) είχαν, όχι μόνο στα πλαίσια του ιδίου του Θεσμού, αλλά και όσον αφορά όλα τα έγγραφα τα οποία χάθηκαν και κατά μέγα μέρος, δυστυχώς, κατεστράφησαν.
Είναι λοιπόν προφανές, ότι μία περαιτέρω τεκμηρίωση, που σήμερα δεν έχουμε, ασφαλώς θα είχε επιβεβαιώσει με μεγαλύτερη εγκυρότητα την αληθοφάνεια των γεγονότων εκείνων που σήμερα αδίκως φαίνονται σαν συγκεχυμένοι μύθοι. Σε υποστήριξη όσων αναφέρθηκαν στα περιληπτικά σημειώματα (που σύντομα θα περιλάβουν την παρούσα εργασία) πάνω στην γένεση του Α.Α.Τ.Μ.Μ. παρέχουμε, στην συνέχεια, την χρονολογική παράθεση των γεγονότων και των πράξεων που είναι σημαντικότερες (περισσότερο από τεκμηριωμένες οι τελευταίεες αυτές) που έφεραν τον Σεβάσμιο Τϋπο μας στο σημερινό δομικό σχήμα του.
1973
Στις 14 Νοεμβρίου ο Αδ. F. Brunelli επενδύεται με Κυρίαρχες εξουσίες από τον θεματοφύλακα του γαλλικού κλάδου του Αρχαίου και Πρωτογενούς Τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ, τον Αδ. Robert Ambelain.
Στις 22 Νοεμβρίου, ο Αδελφοί Διδάσκαλοι της Σ.Σ. «Τα παιδιά του Ώρου» αριθμ. 742 Αν∴ Περούτζια υπαγομένης στην Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας με ομόφωνη απόφαση, απεφάσισαν να αφυπνίσουν το Α.Α.Τ.Μ.Μ., να ξεκινήσουν τις διαδικασίες στην Μ.Α.Ι. γιά την υιοθεσία του Τυπικού, στους τρεις πρώτους βαθμούς, του Α.Α.Τ.Μ.Μ.
Στις 25 Δεκεμβρίου, ο Αδ. F. Brunelli δυνάμει των εξουσιών που είχε λάβει, υπό την ιδιότητα του Μεγάλου Διδασκάλου γιά την Ιταλία, αφυπνίζει στα πλαίσια της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, τον Α.Α.Τ.Μ.Μ., απονέμοντας τους πρώτους βαθμούς σε 15 Αδελφούς Διδασκάλους, όλους κανονικώς ανήκοντες στην Μ.Α.Ι.
1973/1978
Η δραστηριότητα του Α.Α.Τ.Μ.Μ. κατά την περίοδο αυτήν είναι πολύ περιορισμένη αλλά επαρκής γιά να εκπροσωπήσει με σημασία, στην ιταλική τεκτονική πραγματικότητα, μία σαφή και πραγματική μαρτυρία της τεκτονικής παραδόσεως ιταλικής και μεσογειακής προελεύσεως.
1979
Στις 29 Σεπτεμβρίου, ανάμεσα στον Ιταλικό Συμβολικό Τύπο και τον Αρχαίο και Αρχέγονο Τϋπο Μέμφις και Μίσραϊμ, συνάπτεται ένα σύμφωνο φιλίας. Το υπογράφουν γιά τον Ι.Σ.Τ. οι Αδελφοί : Stefano Lombardi Μέγας Διδάσκαλος και Antonio de Stefano, Μέγας Γραμματεύς. Γιά τον Α.Α.Τ.Μ.Μ. οι Αδελφοί: Francesco Brunelli, Κυρίαρχος Μέγας Διδάσκαλος και Giancarlo Seri Μέγας Γραμματεύς Καγκελλάριος.
1982
Την 1η Φεβρουαρίου, ο Μέγας Διδάσκαλος της Μεγάλης Ανατολής της Ιταλίας, Αδ. Ennio Battelli, επιβεβαιώνει (με γραπτό κείμενο) την εξουσιοδότηση που παραχωρήθηκε στον Α.Α.Τ.Μ.Μ., ήδη από την αρχή της θητείας του, γιά δυνατότητα χρησιμοποιήσεως του Σεβασμίου Τύπου μας γιά τους πρώτους βαθμούς του κυανού Τεκτονισμού, πάντοτε στο ίδιο έγγραφο επαναλαμβένεται: « .... στις συγκεντρώσεις με ευκαιρία επισκέψεων επισήμου χαρακτήρος, οι Στοές πρέπει να εργάζονται συμφώνως προς το χρησιμοποιούμενο στην Αδελφότητα τυπικό».
Στις 28 Μαρτίου, ο Αδ. Francesco Brunelli ορίζει τον Αδ. Giancarlo Seri ως διάδοχό του και τον εγκαθιστά επισήμως, με γραπτή πράξη, υπό την ιδιότητα του Αναπληρωτού Μεγάλου Διδασκάλου.
Στις 2 Απριλίου, ο Αδ. Francesco Brunelli, εξ αιτίας πολύ σοβαρών λόγων υγιείας μεταφέρει τις εξουσίες και τις ιδιότητες της Κυριαρχίας του Αρχαίου και Πρωτογενούς Τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ, με έγγραφο, στον Αδ. Giancarlo Seri.
Στις 19 Αυγούστου, επικουρούμενος από τους Αδελφούς, ο Αδελφός Francesco Brunelli μεθίσταται στην Αιωνία Ανατολή.
Στις 14 Νοεμβρίου, ο Αδ. Robert Ambelain, κυρίαρχος Μέγαλος Διδάσκαλος του γαλλικού κλάδου του Α.Α.Τ.Μ.Μ., στο Παρίσι, ενώπιον άλλων Μεγάλων Διδασκάλων ευρωπαϊκών εθνικών ομολογιών, αναγνωρίζει, με έγγραφο, την νομιμότητα και την μυητική κανονικότητα της διαδοχής του Αδ. Giancarlo Seri από τον Αδ. Francesco Brunelli.
1983
Στις 26 Σεπτεμβρίου, ο Α.Α.Τ.Μ.Μ., μετά από μία μακρά διαπραγμάτευση με την Μ.Α.Ι. (περίπου 10 ετών), επαναλαμβάνει και επαναβεβαιώνει την βούλησή του (όπως ήδη έκανε ο Αδ. Francesco Brunelli, το έτος 1973, όταν επανενεργοποίησε τις εργασίες του Σεβ.Τύπου μας, στα πλαίσια της Μ.Α.Ι.) να μήν εφαρμόζει αυτονόμως του πρώτους τρεις βαθμούς του Κυανού Τεκτονισμού, αλλά να αποδέχεται εξ ολοκλήρου τον Καταστατικό Χάρτη και τους Κανονισμούς της Μ.Α.Ι. μέσω μόνον της πρακτικής των βαθμών που σχετίζονται με την Φιλοσοφική Κλίμακα του Α.Α.Τ.Μ.Μ. προτείνει από τον 4ο βαθμό και να τους απονέμει αποκλειστικώς σε Διδασκάλους Ελευθέρους Τέκτονες, ενεργούς και που είναι μέλη ανήκοντα στην Μ.Α.Ι. Το Συμβούλιο της Μ.Α.Ι., στο πρόσωπο του Μεγάλου Διδασκάλου Αδ. Armando Corona, λαμβάνοντας υπ΄ όψιν την βούληση, η οποία είχε πλέον παγιοποιηθεί του Κυριάρχου Ιταλικού Βωμού του Α.Α.Τ.Μ.Μ., εκδίδει το δρύφρακτο αριθμ. 5/AC, της 26ης Σεπτεμβρίου 1983, όπου ορίζεται :
«Η Μεγάλη Ανατολή της Ιταλίας διατηρεί σχέσεις ορθής και αμοιβαίας συνεργασίας με τα παρακάτω Τυπικά Σώματα :
Ύπατο Συμβούλιο του Αρχαίου και Αποδεδεγμένου Σκωτικού Τύπου, Ύπατος Μέγαος Ταξιάρχης Κρατ. Αδ. Manlio Cecovini.
Γαληνοτάτη Μεγάλη Στοά του Ιταλικού Συμβολικού Τύπου,
Γαληνότατος Μέγας Διδάσκαλος των Αρχιτεκτόνων Σεβασμιώτατος Αδ. Virgilio Gaito.
Tύπος της Υόρκης, αποτελούμενος από τα παρακάτω Τυπικά Σώματα:
Μέγα Συμβούλιο των Ελευθέρων Τεκτόνων της Βασιλικής Αψίδος στην Ιταλία
Αρχιερεύς Εξοχότατος Αδ. Franco Raffaele Rizzi.
Μέγα Συμβούλιο των Κρυπτικών Τεκτόνων της Ιταλίας,
Μέγας Διδάσκαλος Εξοχότατος Αδ. Raffaele Rizzi..
Διοικητήρια των Ναϊτών Ιπποτών
Ύπατος Ιταλικός Βωμός του Αρχαίου και Αρχεγόνου Τύπου Μέμφις και Μίσραϊμ,
Μέγας Ιεροφάντης Κραταιός Αδ. Giancarlo Seri.
Oι αδελφοί Διδάσκαλοι μπορούν να συμμετέχουν στα παραπάνω Τυπικά Σώματα και να φοιτούν στις συνεδρίες.»
1985
Στις 30 Μαρτίου, ο Αδ. Giancarlo Seri γίνεται δεκτός, γιά πρώτη φορά, υπό την ιδιότητα του Υπατου Μεγάλου Διδασκάλου του Α.Α.Τ.Μ.Μ., στις Εργασίες της Μεγάλης Στοάς της Μ.Α.Ι.
1986
Στις 14 Φεβρουαρίου, μεταξύ της Μ.Α.Ι και του Α.Α.Τ.Μ.Μ., συνάπτεται ένα Πρωτόκολλο Συνεννοήσεως.
1988
Στις 6 Φεβρουαρίου, ανάμεσα στην Μ.Α.Ι. και το Α.Α.Τ.Μ.Μ. συνάπτεται ένα δεύτερο Πρωτόκολλο Συνεννοήσεως.
1988
Στις 2 Ιουνίου, το Πρωτόκολλο Συνεννοήσεως ανάμεσα στην Μ.Α.Ι. και τον Α.Α.Τ.Μ.Μ., που είχε υπογραφεί από τις δύο πλευρές στις 6 Φεβρουαρίου 1988, επιστρέφεται προσυπογεγραμμένο και αποδεκτό από την Μ.Α.Ι., στις 2 Ιουνίου 1988.
Copyright © - Αρχαίος και Αρχέγονος Τύπος Μέμφις και Μίσραϊμ – Κρατούνται όλα τα δικαιώματα
Όλα τα τμήματα αυτού του δικτυακού τόπου είναι στην δημόσια κατοχή, περιλαμβανομένων των σελίδων που έχουν δημοσιευθεί γιά χρήση των Ελευθέρων Τεκτόνων.
Κανένα μέρος του ιδίου δεν μπορεί να αναπαραχθεί, να αρχειοθετηθεί ή να διαβιβασθεί, με οποιαδήποτε μορφή, χωρίς την προηγουμένη γραπτή άδεια του
A:.A:.T:.M:.M:.
:. :. :.
